Iets met magie?
En toen was daar dat moment: anderhalve week geleden,
Een vroege zaterdagochtend na het geven van de 5 daagse training,
Het stroomde van de regen,
Ik was uit mijn ritme, in die overgang naar anders en verwerken van,
Checkte in de ochtend de kudde, zoals ‘altijd’
Paard Dora stond buiten het hek, zoals zo ‘vaak’ had ze het beste gebladerte gevonden,
Ik was op mijn slippers en besloot me eerst te verkleden om vervolgens terug te komen, een uur later,
dit gebeurde ten slotte wel vaker,
En wat schetste mijn verbazing? De heuvel was opmerkelijk stil: de kudde was weg….
Mijn hart sloeg over, van paniek ging ik over tot acceptatie, mijn instinct overheerste: hun sporen volgen.
Tien minuten later vond ik ze, bovenop twee heuvels verder, achter mijn land, rustig te genieten van de varens. Ik maakte mijn veters vast, begroette ze op dit nieuwe terrein waarin we allen ‘vrij’ waren en leidde ze over de steile heuvel, naar hun vertrouwde terrein, door simpelweg ‘kom’ te gebaren (wel in het Portugees uiteraard),
Terwijl ze later een voor een onder het touw door liepen kon ik wel huilen van geluk,
En realiseerde me: zij houden mij scherp, direct was ik weer in mijn lichaam, wakker oh zo wakker en in het leven;
Meer dan ooit voel(de) ik mij dankbaar met de dieren verbonden,
Iets met magie? Ja, zeker.
Wat jij?
